Is uw stem werkelijk waardeloos?

Theo Francken beweert dat een federale stem voor het Vlaams Belang waardeloos is. “Het Vlaams Belang mag en wil niet federaal besturen”, zegt hij. “Hoe groter de N-VA is, hoe sterker de hefboom aan de communautaire onderhandelingstafel. De Wever is de enige man die de job kan klaren.” Hij concludeert dat het Vlaams Belang geen federale lijsten mag indienen om Vlaams zelfbestuur te realiseren. Klopt er eigenlijk iets van dat argument?

De spelregels van het Belgisch systeem

In een democratie beslist de meerderheid. In België zijn echter de Vlamingen in de meerderheid. Niet enkel democratisch, maar ook financieel en economisch zijn wij het zwaartepunt. Logischerwijs zouden wij Vlamingen dus de dominante politieke factor moeten zijn. Dat is problematisch voor België. Daarom is het Belgisch systeem zo georganiseerd om de Vlaamse meerderheid in een minderheidspositie te manoeuvreren. Dat deden ze met behulp van het federalisme. Er zijn zo evenveel Franstaligen als Vlamingen in de Belgische regering. Waalse kiezers worden oververtegenwoordigd. In de Kamer haalt het Vlaams Belang een kwart meer stemmen dan de PS, maar toch twee zetels minder. Voor de belangrijkste politieke beslissingen zijn bijzondere communautaire meerderheden vereist. Dat geeft de Franstaligen eigenlijk een vetorecht op Belgisch federaal niveau. Zonder hun akkoord gebeurt er niets. De Franstaligen hebben bovendien geen enkel belang bij verandering van dit Belgisch systeem. De Vlamingen betalen immers toch de Belgische facturen waardoor er een jaarlijkse miljardenstroom naar Wallonië gaat. Dat zijn de spelregels van het Belgisch politiek systeem.

Wat federaal besturen oplevert

De Vlamingen verliezen bij dit Belgisch systeem. Het is dus logisch dat de Vlamingen stemmen voor politici die beloven hieraan iets te veranderen. Hij wordt er allicht niet meer graag aan herinnerd, maar confederalisme was wel degelijk een deel van de politieke vernieuwing die Guy Verhofstadt in de jaren ’90 beloofde met zijn burgermanifesten. Vervolgens kwam Yves Leterme die in 2007 een miljoen voorkeurstemmen haalde met een confederale agenda. Tenslotte haalde De Wever maar liefst 33 procent in 2014 met confederale beloftes. Ondanks de steun van de kiezer realiseerden ze alle drie helemaal niets van hun confederale beloftes, want de Franstaligen beslissen of van de Vlaamse kiezersbeloften ook maar iets in huis komt. Wie die spelregels niet volgt, sluiten ze uit, zoals niet alleen het Vlaams Belang, maar ook de N-VA in 2010 en 2019 als grootste partij meemaakte. Wie de spelregels wel volgt, mag wel federaal besturen omdat die totaal ongevaarlijk is voor het Belgisch systeem. Daarom mocht de N-VA in 2014 de cruciale veiligheidsdomeinen Defensie en Binnenlandse Zaken leiden, omdat ze politiek geneutraliseerd waren. Vlamingen die volgens de spelregels van het Belgisch politiek systeem spelen, zijn gedoemd te verliezen.

België werkt dankzij de N-VA

Met 33 procent leidde de N-VA de federale regering sinds 2014. Die bevatte maar één Franstalige partij, bovendien de (relatief) meest rechtse (de MR). De Wever noemde dat zijn droomcoalitie. De prijs die de N-VA daarvoor moest betalen was de communautaire diepvries. Bovendien moest N-VA de Vlamingen ervan overtuigen dat België niet het fundamentele probleem was, maar wel degelijk werkte. Tenminste, zolang zij maar bestuurden. Een totale strategische nederlaag voor Vlaanderen. De N-VA werd logischerwijs afgestraft voor dat wanbeleid van meer transfers, meer schulden, meer vreemdelingen en meer van hetzelfde. De best mogelijke electorale score voor de N-VA èn de best mogelijke federale coalitie konden helemaal niets van het beloofde confederalisme realiseren. Zo werken nu eenmaal de spelregels van het Belgisch systeem.

Geen federale lijsten Vlaams Belang?

In 2014 waren er 36 Vlaams-nationale Kamerzetels. 33 voor de N-VA en 3 voor het Vlaams Belang. Als Theo Francken nu beweert dat het Vlaams Belang geen federale lijsten moet indienen, gaat hij ervan uit dat die 3 VB-zetels de reden waren waarom het confederalisme niet gerealiseerd werd. Dat is natuurlijk erg lachwekkende onzin. Bovendien gaat Theo Francken ervan uit dat elke Vlaams Belang-kiezer zomaar op de N-VA zou stemmen. Ook dat is in de feiten gewoonweg onjuist. Bij de verkiezingen van 2019 won Vlaams Belang immers meer (12.5 procent) dan N-VA verloor (7 procent). Ondertussen peilt de N-VA rond de 20 procent. Waarom zou de N-VA morgen met veel minder stemmen realiseren wat men in 2014 met 33 procent niet wist, wou of kon doen? PS-voorzitter Magnette is net zoals alle anderen nu al zeer duidelijk trouwens, ook in 2029 komt er geen communautaire hervorming. Het systeem laat dat immers niet toe.

Der Untergang

Maar kan De Wever de klus dan toch niet klaren zoals Theo beweert? Het omgekeerde is waar. De Wever is de architect van de compleet gefaalde N-VA-participatiestrategie. Ze hebben hun kans gehad en verkeken. Iedereen ziet dat de keizer geen kleren heeft. Hij is het naar eigen zeggen zelf beu. Nog eens zes jaar burgemeester blijven dankzij Conner Rousseau, daarvoor moeten al die goeie N-VA-stemmen in de vuilbak van de PS verdwijnen. Uit pure onmacht wordt een soort Nero-decreet afgekondigd. Nooit een coalitie met het Vlaams Belang, bezweren Francken en De Wever in koor, uit schrik voor het onvermijdelijke. Maar de kiezers hebben al lang hun conclusie getrokken. Ze stemmen massaal voor het enige alternatief: het Vlaams Belang. Maar dat wil Theo Francken helemaal niet. Want die stemmen zijn inderdaad waardeloos voor zijn carrièrekansen om federaal minister van Defensie te worden.

Werkende Vlaamse strategie

Vlaanderen kan niet winnen binnen de spelregels van het Belgisch politiek systeem. Dat is precies het hele opzet ervan. Elke Vlaamse strategie moet dus uitgaan van het negeren van die spelregels en het definiëren van onze eigen spelregels. En dat kunnen we. Vlaanderen heeft eigen democratische instellingen. Daar besturen we autonoom en soeverein zonder dat de Franstaligen daar ook maar iets over te zeggen hebben. We moeten de kracht van onze democratie dus maximaal benutten door Vlaams in Vlaanderen besturen. Om dat te kunnen doen, moeten we het cordon sanitaire breken. Enkel de kiezer kan dat cordon breken door van Vlaams Belang de grootste partij te maken. Dan hebben we het initiatief in handen om Vlaams en lokaal nationalistische coalities op de been te brengen. België overleeft dat niet omdat Vlaanderen het financieel, politiek en economisch zwaartepunt is en zich dan ook zo gedraagt.  

Cordon tegen Vlaanderen

Maar dreigt de N-VA dan ook niet in het cordon gezet te worden, zou men kunnen opwerpen? Dat kan, maar dat toont dan meteen ook aan dat het cordon niet zozeer tegen het Vlaams Belang, maar wel tegen alle Vlamingen gericht is. Bovendien komen de Franstaligen er federaal niet zonder zogenaamde centrumpartijen als CD&V en VLD. Die worden nu al gedecimeerd na Vivaldi I. Stappen ze in Vivaldi II dreigt de politiek zelfmoord, wat de implosie van het Belgisch systeem dichterbij brengt. Tenslotte, het voorstel van Theo Francken om eerst Federaal een regering te vormen en dan pas een Vlaamse regering is een bijkomende strategische blunder van formaat. Het onderwerpt namelijk onze Vlaamse en lokale democratie aan de Federale. Het geeft een hefboom aan de PS om te bepalen wie in de lokale en regionale democratie uiteindelijk mag besturen. De capitulatie is daarbij totaal.

Vlaams Front, waar hebben we schrik van?

Zelfs als pantoffelconservatiefjes het niet willen is de Belgische chaos onvermijdelijk door de financieel rampzalige toestand waarin Vivaldi ons gebracht heeft. Het enige wat Vlaams-nationalisten nog moeten doen in de Kamer is weigeren zich te onderwerpen aan de Belgische spelregels. Het antwoord op die Franstalige arrogantie is dus geen terugtrekking van Vlaams Belang Kamerlijsten, maar wel samenwerking tussen Vlaams-nationale partijen, of waarom niet, Vlaamse federale eenheidslijsten rond gezamenlijke doelen. Die kunnen de politieke federale chaos enkel nog versterken. Tegenover de onvermijdelijke Belgische chaos staat dan de stabiliteit, de eensgezindheid en de daadkracht van de Vlaamse regering, zowel voor het buitenland als voor onze eigen burgers. Het Belgisch corrupt systeem overleeft assertief Vlaams bestuur gewoonweg niet. In 2024 zal een stem voor het Vlaams Belang het meest impact hebben, het meest verschil uitmaken en dus het meest waardevol zijn. Het is de sleutel die de ketens van onze democratie haalt. Omdat we ons dan niet meer onderwerpen aan de spelregels van het Belgisch systeem.

Wat houdt ons eigenlijk tegen?

Tom Vandendriessche

Europees Parlementslid